Styl motylkowy, potocznie nazywany delfinem, uchodzi za najbardziej wymagający technicznie i fizycznie sposób poruszania się w wodzie. Choć początkującym pływakom kojarzy się głównie z efektownymi, szerokimi ruchami ramion, w rzeczywistości to właśnie jego złożoność sprawia, że jest tak trudny do opanowania. Aby poprawnie i efektywnie płynąć delfinem, konieczne jest połączenie siły, koordynacji oraz wyczucia rytmu – elementów, których opanowanie wymaga czasu, cierpliwości i regularnych treningów.
Jednym z kluczowych wyzwań w delfinie jest praca całego ciała w jednym płynnym, falistym ruchu. Pływak musi zsynchronizować uderzenia nóg z mocnym, napędzającym ruchem ramion oraz z odpowiednim ustawieniem tułowia. Ten „delfinowy” napęd wymaga świetnie rozwiniętych mięśni głębokich oraz odcinka lędźwiowego, który odpowiada za generowanie fali. Bez prawidłowego ruchu bioder styl staje się chaotyczny, a pływak szybko traci energię.
Kolejną trudnością jest technika nóg. W delfinie pracują obie nogi jednocześnie, wykonując tak zwane „kopnięcia delfinowe”. Muszą być one mocne, a jednocześnie elastyczne i osadzone w ruchu falowym całego ciała. Dla wielu osób wyzwaniem jest utrzymanie nóg tuż pod powierzchnią wody i unikanie błędów, takich jak zbyt duże ugięcie kolan czy zbyt głęboki zakres ruchu, co powoduje zwiększenie oporu.
Równie wymagające jest oddychanie. W przeciwieństwie do kraula czy żabki, w delfinie głowa wynurza się tylko na krótką chwilę, a sam ruch ramion jest niezwykle intensywny. Pływak musi więc zdążyć nabrać powietrza, nie zaburzając rytmu fali i nie podnosząc głowy zbyt wysoko, co mogłoby „złamać” linię ciała i utrudnić dalszy ruch. To połączenie siły i precyzji wymaga doskonałej kontroli oddechu oraz dużej świadomości ciała.
Należy także podkreślić obciążenie energetyczne delfina. Jest to styl, który angażuje największą liczbę grup mięśniowych i wymaga dużej mocy na każdym etapie ruchu. Już kilka długości basenu wykonanych prawidłową techniką potrafi mocno zmęczyć nawet doświadczonych pływaków. W rywalizacji sportowej delfin jest jednym z najbardziej forsownych stylów, a jego dynamiczny charakter wymaga zarówno wytrzymałości, jak i eksplozywnej siły.
Na trudność tego stylu składa się również jego bezwzględność dla technicznych błędów. W każdym innym stylu niewielkie potknięcia można w pewnym stopniu skompensować lub „zamaskować”. W delfinie natomiast brak płynności czy niewłaściwa synchronizacja natychmiast spowalnia pływaka i zwiększa zużycie energii. To sprawia, że delfin jest stylowym odpowiednikiem perfekcji – opanować go można tylko dzięki dokładnej technice i powtarzalności ruchu. Dlatego nauka tego stylu powinna mieć miejsce w profesjonalnej szkółce pływackiej np. Swimfaster.
Podsumowując, delfin jest najtrudniejszym stylem pływackim, ponieważ wymaga idealnej koordynacji całego ciała, silnych mięśni głębokich, świetnego wyczucia rytmu, kontroli oddechu oraz dużej mocy fizycznej. To styl dla osób wytrwałych i systematycznych, ale jednocześnie niezwykle satysfakcjonujący, gdy uda się osiągnąć płynny, falisty ruch charakterystyczny dla prawdziwego „delfina” w wodzie.